Je bekijkt de reis...
Zuid-Afrika
Reisverslag Dag 3 - Chicks in townships
6 juli 2015
|
Aantal keer bekeken
507
Aantal reacties
18
Pretoria,
Zuid-Afrika
a
A
Dag 3 - Chicks in townships
De ochtend begon rond 8 uur. Jan-Peter had een dringende behoefte op de nog slaapdronken Derk te springen, Ole begon al vrij snel met praten - en werd even snel weer de mond gesnoerd door Harmen - en de rest kwam in eigen stijl de ontbijtzaal binnendruppelen. De luxe van pannenkoeken en omeletjes zou snel plaatsmaken voor een stevige reality check.
Volgens de buschauffeur waren we al een half uur te laat. De rit naar de plek waar we Zuid-Afrikaanse Attie zouden oppikken werd snel ingezet. Bij de afgesproken benzinepomp wachtten we nog even op Catherine, een local die ons zou assisteren in de township. Een even onduidelijk als onheilspellend verhaal over geweld en onrust in Mamelodi zorgde ervoor dat we onze plannen moesten wijzigen. Brandende taxi's en dat soort taferelen.
De nieuwe bestemming droeg de naam Refilwe, ten oosten van Pretoria. Na verscheidene townships van buiten te hebben gezien, was dit de eerste waar we ook daadwerkelijk naar binnen gingen. Het straatbeeld werd bepaald door onverharde weggetjes en rondlopende mensen die zich schijnbaar verveelden. We reden door naar een dagopvang voor weeskinderen. Hier had een groep jongens en meisjes uit de omgeving van een jaar of 12 tot 17 zich verzameld waar we, enigszins ongemakkelijk, een gesprek mee hebben gehad over de benodigdheden voor geluk in het leven. Ik werd als geïmproviseerde woordvoerder naar voren geschoven door de groep, iets waar ik me niet bepaald op had voorbereid. Het was ontzettend moeilijk om het gesprek te openen en ik viel voor mijn gevoel dan ook geweldig door de mand. Gelukkig hielp Attie me een handje en zo kreeg het gesprek meer vorm. Alle kinderen hadden hun ouders verloren en hadden heel weinig om gelukkig mee te zijn. Terwijl ze er allemaal toch zo gelukkig uit zien, mooi aan die Afrikanen altijd.
Pas toen we naar buiten gingen en even een potje voetbal speelden met de weeskinderen, kwam het contact echt los. Onder het genot van een kippenvoet - met nagel en al, gewoon omdat dat goedkoop is - en een broodje oorlog nam Derk het voortouw. De hele groep Afrikanen hing aan zijn lippen toen hij zijn fotoboekje liet zien. De rest volgde.
Te snel eigenlijk moesten we weer weg. Graag hadden we hier een mooie band opgebouwd met de kinderen. Wij reden weer weg en zij bleven hier achter. Keihard. Wij gaan weer terug naar ons voorverwarmde bed waar zij er mogelijk binnen tien jaar niet meer zijn door de gevolgen van aids. Al had dit bezoek ook iets heel moois losgemaakt. Hoe de kinderen ons uitzwaaiden toen we weggingen, dat was pure liefde. Zo gelukkig heb ik mensen zelden gezien. We reden weer langs de rondlopende mensen en de onverharde weggetjes. Waar we eerst wat afstandelijk naar de plaatselijke bevolking keken, ontstond nu zowaar een behoefte naar ze te zwaaien. We hadden een connectie gekregen met de Afrikanen.
Terug in Pretoria gingen we langs bij het kantoor van NOVA. Catherine gaf ons een presentatie over hun Chiks-project, waar we 's ochtends al heen waren gegaan. Toen nog zonder idee over wat we gingen bezoeken, wat de ontmoeting in de ochtend misschien wat makkelijker had gemaakt. Desondanks heeft de ochtend ons ontzettend veel gebracht. De achtergrondinformatie van Catherine was heel interessant, al kon het grootste deel van de groep zijn ogen niet de hele tijd openhouden, waar we flink van hebben gebaald. Alle indrukken die we hier opdoen, kosten ons ongelooflijk veel energie, wat dan soms ten koste gaat van zo'n presentatie bijvoorbeeld.
Snel hebben we nog even boodschappen gedaan en we konden thuis even uitrusten van alle ervaringen. De een deed het broodnodige dutje, de ander schreef in zijn boek en als dat niet lukte speelden we een spelletje. Tegen het avonduur bestelden we - hoe Westers ook - pizza bij de lokale Domino's. Soepel ging dat niet; ik heb zo'n 18 minuten aan de lijn gehangen voor 11 pizza's, waarna ze ook mijn naam en nummer niet wisten te begrijpen. Uit hopeloze poging toch pizza's hier te krijgen, heb ik de naam Michael Jones het leven in geroepen, welke door de groep ook met groot plezier aan mij wordt gegeven. Een half uur later kwam de pizzakoerier voorrijden. Wij een klein beetje ongemakkelijk achter het hek wachtende, vroeg de koerier of hij ook achter de gate mocht komen staan. Is voor hem natuurlijk ook een stukkie veiliger.
Overdag zelf was het al bijzonder, de discussie in de avond voegde een extra dimensie aan deze dag. Net als gisteren bespraken we wat we hadden gezien en meegemaakt en hoe we daar over nadachten. Het ging over de bal bij de dagopvang, gemaakt van wat afval en een plastic zak eromheen. De kinderen leken er dolgelukkig mee te spelen. Derk had vanuit Nederland een paar voetballen meegenomen. Jammer dat we die niet aan ze hadden gegeven. Of misschien toch niet? Was het niet heel mooi om de blijdschap in hun ogen te zien? Of kunnen we die bal niet alsnog geven waardoor we laten blijken dat we ze in onze gedachten houden?
Zelf was ik als een van de laatsten aan het woord. Deze dag had me, in combinatie met het gesprek van vanavond, enorm geraakt. Het meisje met de gele broek, dat haar beide ouders had verloren, foute vrienden en familie had, zij was echt enorm inspirerend. Ondanks dat ze zo weinig had, was haar drive om iets van haar leven te maken ongekend. Meer dan eenieder van ons, maar toch had ze zo weinig kans. Onbedoeld maakte dit best heftige emoties los. Dag twee in Zuid-Afrika, en nu al zijn we toegekomen aan een van de essenties van de reis.
Volgens de buschauffeur waren we al een half uur te laat. De rit naar de plek waar we Zuid-Afrikaanse Attie zouden oppikken werd snel ingezet. Bij de afgesproken benzinepomp wachtten we nog even op Catherine, een local die ons zou assisteren in de township. Een even onduidelijk als onheilspellend verhaal over geweld en onrust in Mamelodi zorgde ervoor dat we onze plannen moesten wijzigen. Brandende taxi's en dat soort taferelen.
De nieuwe bestemming droeg de naam Refilwe, ten oosten van Pretoria. Na verscheidene townships van buiten te hebben gezien, was dit de eerste waar we ook daadwerkelijk naar binnen gingen. Het straatbeeld werd bepaald door onverharde weggetjes en rondlopende mensen die zich schijnbaar verveelden. We reden door naar een dagopvang voor weeskinderen. Hier had een groep jongens en meisjes uit de omgeving van een jaar of 12 tot 17 zich verzameld waar we, enigszins ongemakkelijk, een gesprek mee hebben gehad over de benodigdheden voor geluk in het leven. Ik werd als geïmproviseerde woordvoerder naar voren geschoven door de groep, iets waar ik me niet bepaald op had voorbereid. Het was ontzettend moeilijk om het gesprek te openen en ik viel voor mijn gevoel dan ook geweldig door de mand. Gelukkig hielp Attie me een handje en zo kreeg het gesprek meer vorm. Alle kinderen hadden hun ouders verloren en hadden heel weinig om gelukkig mee te zijn. Terwijl ze er allemaal toch zo gelukkig uit zien, mooi aan die Afrikanen altijd.
Pas toen we naar buiten gingen en even een potje voetbal speelden met de weeskinderen, kwam het contact echt los. Onder het genot van een kippenvoet - met nagel en al, gewoon omdat dat goedkoop is - en een broodje oorlog nam Derk het voortouw. De hele groep Afrikanen hing aan zijn lippen toen hij zijn fotoboekje liet zien. De rest volgde.
Te snel eigenlijk moesten we weer weg. Graag hadden we hier een mooie band opgebouwd met de kinderen. Wij reden weer weg en zij bleven hier achter. Keihard. Wij gaan weer terug naar ons voorverwarmde bed waar zij er mogelijk binnen tien jaar niet meer zijn door de gevolgen van aids. Al had dit bezoek ook iets heel moois losgemaakt. Hoe de kinderen ons uitzwaaiden toen we weggingen, dat was pure liefde. Zo gelukkig heb ik mensen zelden gezien. We reden weer langs de rondlopende mensen en de onverharde weggetjes. Waar we eerst wat afstandelijk naar de plaatselijke bevolking keken, ontstond nu zowaar een behoefte naar ze te zwaaien. We hadden een connectie gekregen met de Afrikanen.
Terug in Pretoria gingen we langs bij het kantoor van NOVA. Catherine gaf ons een presentatie over hun Chiks-project, waar we 's ochtends al heen waren gegaan. Toen nog zonder idee over wat we gingen bezoeken, wat de ontmoeting in de ochtend misschien wat makkelijker had gemaakt. Desondanks heeft de ochtend ons ontzettend veel gebracht. De achtergrondinformatie van Catherine was heel interessant, al kon het grootste deel van de groep zijn ogen niet de hele tijd openhouden, waar we flink van hebben gebaald. Alle indrukken die we hier opdoen, kosten ons ongelooflijk veel energie, wat dan soms ten koste gaat van zo'n presentatie bijvoorbeeld.
Snel hebben we nog even boodschappen gedaan en we konden thuis even uitrusten van alle ervaringen. De een deed het broodnodige dutje, de ander schreef in zijn boek en als dat niet lukte speelden we een spelletje. Tegen het avonduur bestelden we - hoe Westers ook - pizza bij de lokale Domino's. Soepel ging dat niet; ik heb zo'n 18 minuten aan de lijn gehangen voor 11 pizza's, waarna ze ook mijn naam en nummer niet wisten te begrijpen. Uit hopeloze poging toch pizza's hier te krijgen, heb ik de naam Michael Jones het leven in geroepen, welke door de groep ook met groot plezier aan mij wordt gegeven. Een half uur later kwam de pizzakoerier voorrijden. Wij een klein beetje ongemakkelijk achter het hek wachtende, vroeg de koerier of hij ook achter de gate mocht komen staan. Is voor hem natuurlijk ook een stukkie veiliger.
Overdag zelf was het al bijzonder, de discussie in de avond voegde een extra dimensie aan deze dag. Net als gisteren bespraken we wat we hadden gezien en meegemaakt en hoe we daar over nadachten. Het ging over de bal bij de dagopvang, gemaakt van wat afval en een plastic zak eromheen. De kinderen leken er dolgelukkig mee te spelen. Derk had vanuit Nederland een paar voetballen meegenomen. Jammer dat we die niet aan ze hadden gegeven. Of misschien toch niet? Was het niet heel mooi om de blijdschap in hun ogen te zien? Of kunnen we die bal niet alsnog geven waardoor we laten blijken dat we ze in onze gedachten houden?
Zelf was ik als een van de laatsten aan het woord. Deze dag had me, in combinatie met het gesprek van vanavond, enorm geraakt. Het meisje met de gele broek, dat haar beide ouders had verloren, foute vrienden en familie had, zij was echt enorm inspirerend. Ondanks dat ze zo weinig had, was haar drive om iets van haar leven te maken ongekend. Meer dan eenieder van ons, maar toch had ze zo weinig kans. Onbedoeld maakte dit best heftige emoties los. Dag twee in Zuid-Afrika, en nu al zijn we toegekomen aan een van de essenties van de reis.
Foto's bij verslag (8)
Reacties (18)
7 juli 2015 07:05 | Door: ria niessen
Indrukwekkend dit verslag.
Het is ook voor de achterblijvers goed om te lezen en te volgen. Heb een goeie dag vandaag. Ria.
7 juli 2015 08:51 | Door: Lucas lourens
Dank voor dit bijzondere verslag. Kan me zo een goede voorstelling maken van alle indrukken die jullie opdoem en de confrontatie die jullie aangaan met de realiteit van de schrijnende verdeeldheid in de wereld. Luc
7 juli 2015 09:56 | Door: Fam. Ruyssenaars
Fijn om jullie verslagen te kunnen lezen.
Heftige dag geweest. Ik hoop dat jullie het een plek kunnen geven.
Wij wensen jullie een goede dag vandaag,
Paul, Erna en Jochem
7 juli 2015 10:28 | Door: Johan van der Craats
Mooi verslag Michiel. En allen nog veel zingeving, inspiratie en plezier gewenst!
grtz,
Johan
7 juli 2015 10:44 | Door: Bets Hoogteijling
Indrukwekkend verslag van weer een dag ‘Zuid Afrika’.
Jullie worden wel aan het denken gezet
en door de persoonlijke verslagen wij hier in Zeist ook.!
Goed bezig
en heb het fijn met elkaar!
Groetjes,
Bets Hoogteijling
7 juli 2015 12:29 | Door: Henk Wapperom
Jullie zijn onze ogen en oren ter plekke. Een correspondent had het niet beter kunnen omschrijven! Hoe kinderen met zo weinig toch zo gelukkig zijn, daar kunnen we onze ogen niet voor sluiten. Ik kan me voorstellen dat je daar stil van wordt, als je er vlakbij staat, als je hun verhalen hoort, als je probeert iets van je eigen geluk mee te geven.............en dan onrust en geweld ook zo dichtbij. Dat vergt een enorm relativeringsvermogen van jullie. Super!
Het is nu al een ongelooflijk waardevolle ervaring. Ik zal dit meenemen in onze viering komende zondag.
groet, Henk
7 juli 2015 12:57 | Door: karin
Wat een mooi en goed verslag Michiel !! we zijn er helemaal bij ...indrukwekkend hoor
Dit wordt een heeel bijzondere ervaring...!
maak er een goeie dag van op Anne haar feestje....
groetjes Karin uit een klammig zeist...
7 juli 2015 13:43 | Door: Marianne Paas
Nu al indrukwekkende ervaringen merk ik... Bijzonder dat jullie dit kunnen meemaken! Veel plezier en soms ook maar even wat sterkte toegewenst denk ik zo, om alles te verwerken.... Hartelijke groet! (kisses&hugs voor Harmen :-)
7 juli 2015 14:44 | Door: Chris en
Fantastisch dat samen iets doen contact geeft. Voetballen en foto's kijken.
Herkenbaar het straatbeeld. Ja tussen de rotzooi zien mensen er toch altijd keurig uit.
Mooi beeldend verslag. Dank.
De ballen ! Fijne dag 3 toegewenst.
7 juli 2015 16:06 | Door: Jeannette van Andel
Dank voor het indrukwekkende en ontroerende verslag. Ik kan het me allemaal heel goed voorstellen omdat ik ook een aantal malen in Afrika geweest ben, in de townships en in het armste van het armste. En wat dan altijd weer opvalt en wat ook beschamend is is dat mensen die niets hebben zo gastvrij kunnen zijn, en zo blij zijn met de aandacht die ze krijgen.
Hopelijk zullen jullie dit ook ervaren. Fijne weken daar en veel plezier in en met de groep.
Jeannette
7 juli 2015 18:36 | Door: Jeannette van der Craats
Een bijzondere ervaring die je je hele leven meeneemt. Prachtig voelbaar in het verslag dat het jullie geraakt heeft.
7 juli 2015 20:19 | Door: Gerard Agricola
'N ontroerend en indrukwekkend verslag. Vinnig al soveel indrukke, ervarings en emosies. Dit is mooi om julle so te kan volg. Baie goeie ervarings toegewenst. Groetjes Gerard
7 juli 2015 21:23 | Door: Pen Dronkers
Wat een indrukwekkende reis!
Met in korte tijd bijzondere onvergetelijke momenten!
Vanuit de verte leven we mee in gedachten.
Pien
7 juli 2015 22:30 | Door: Jannie van Beest
Leuk om jullie ervaringen daar te lezen.
Michiel, door jouw goede beschrijving, is het hier in Zeist voelbaar.
Het is fijn om iets van jullie ontmoetingen daar mee te beleven!!!
Goed om de dag mee af te sluiten.
Nog een fijne tijd gewenst , voor de hele groep.
7 juli 2015 22:42 | Door: Wieke Visser
Mooi beeldend verslag! Goed om op deze manier de reis een beetje met jullie te kunnen meebeleven.
Wieke
8 juli 2015 09:39 | Door: Cocky Prenger-Mulder
heel fijn dat we jullie reis op deze manier mee kunnen maken.Wat een belevenis voor jullie.Om nooit te vergeten.Groetjes voor iedereen , in het bijzonder voor Jan-Peter en Harmen.
8 juli 2015 18:25 | Door: Ruud van den Broek
Een mooi levend verslag van jullie 2e dag. Erg indrukwekkend. Ik denk dat het gevoel dat jullie hebben door jullie ervaringen hier in Zeist inderdaad zelfs voelbaar is. We leven met jullie mee. En Renske: Ik mis je al wel hoor!
8 juli 2015 21:52 | Door: Anton
Wat een bijzonder verslag, Michiel. Dankjewel.