Dag 14: Blije koppies in de zandbak

Vandaag was het voor ons allemaal weer vroeg dag. Om 6 uur ’s ochtends ging de wekker. Iedereen moest zijn/haar heerlijke bedjes verlaten die in de meeste gevallen bestond uit een dun matje en een slaapzak (in Ole’s geval zelfs met gaten). Het laat opblijven en vroeg opstaan elke dag begint wel een beetje z’n tol te eisen maar toch gingen we vol goede moed de bus in. Om 7 uur stapte we bij Christo de bus in, hij reed ons naar een aantal werknemers van het bedrijf Pearson. Zij gingen ons begeleiden met Mandeladay. Zoals Ole al had uitgelegd in een eerder verslag: “Mandeladay is een dag waarop iedereen even stil staat voor een ander. Een donatie, zonder geld, maar met tijd! Van alle Zuid-Afrikanen wordt verwacht dat je 67 minuten vrijwillig werk doet voor iemand anders. 67 is natuurlijk geen willekeurig getal, het is het aantal jaren dat Nelson Mandela zich in heeft gezet voor de mensenrechten in Zuid Afrika.”
We kwamen iets voor 9 bij een grote shoppingmall aan. Hier stonden de werknemers van Pearson al op ons te wachten om ons uitleg te geven en ons te begeleiden naar de bestemmingen. Het was die ochtend maar 2 graden.. We stonden allemaal te bibberen van de kou en waren maar dicht tegen elkaar aan gaan staan om het warm te krijgen. Gelukkig kwamen JP, Harmen en Derk met het idee om mutsen te kopen. Zo stapte we na ongeveer drie kwartier de bus weer in, allemaal in onze groene trui en met een prachtige rode muts op (op Michiel na, die had een bruine).
In de auto werden we verdeeld in 2 groepen. We zouden namelijk naar 2 verschillende peutelspeelzalen/scholen gaan met beide ongeveer 15 kids van 8 maanden tot 5 jaar oud. De 2 groepen die we hadden gemaakt bestond ook weer uit 2 groepen:
• Lezers: die gingen de kinderen voorlezen en spelletjes met ze doen. Ik zat met Ole en Harmen in deze groep. We begonnen met een paar boekjes die we hadden meegekregen van Pearson. Engelse leerboekjes, heel groot en met erg veel plaatjes. We probeerden de kinderen een beetje te betrekken bij de verhalen door ze vragen te stellen en ze mee te laten tellen met ons. Het duurde even voordat ze op gang kwamen, maar helemaal toen we spelletjes gingen doen zag je ze helemaal los komen. Wat prachtig om te zien, al die pretgezichtjes en mooi om te zien dat je ze zo blij kan maken met zo weinig. We hadden genoeg aan 4 boekjes, 8 blikken, 2 plastic balletjes, een springtouw en pittenzakken. Hiermee hebben we verschillende spelletjes met ze gedaan en zijn we toch wel een uurtje bezig geweest.
• Bouwers (bestaand uit Christo, Sannah en Michiel), zij gingen een zandbak bouwen en vullen die bij de school bleef staan. Hier waren de kindjes superblij mee, verder hadden ze niet zo veel om mee te spelen en ze konden dan ook niet met hun handjes van het zand en alle zandbakspeeltjes afblijven, wat heerlijk om ze zo blij te zien! En het voelde als een cadeautje om dit met ze te mogen delen.
Toen de zandbak gebouwd was en de de boekjes uit waren zijn we met de kindjes gaan voetballen. Ze hadden geen idee wat het inhield en het kwam erop neer dat ze met z’n allen achter een voetbal aanrende. Dit deed niks af aan het feit dat ze op dat moment ontzettend gelukkig waren. Wat hebben ze hard gelachen! Toen we weggingen hebben we voor elk kind een rugzakje met 2 boekjes achtergelaten. We gaven elk kind een high five en werden door allemaal vrolijke koppies uitgezwaaid.

Het schooltje waar wij als eerste heen gingen was een soort van garage gemaakt van golfplaat. Er was succesvol geprobeerd het gezellig te maken en ondanks dat de armoede ervan af straalde had het toch een gezellige sfeer en de kinderen voelde zich er erg thuis. Het tweede schooltje waar onze groep heen ging zag er iets beter uit. Toen wij aankwamen was de zandbak klaar en werd er een groepsfoto gemaakt van Jan-Peter, Attie, Derk, Rianne, Anne en Veerle. De 2 groepen zijn allebei dus nog bij de andere school langsgegaan om daar nog eventjes te spelen met de kinderen.
Toen we weggingen werden we door de mensen van Pearson uitgenodigd voor een lunch. We reden naar een gezellig restaurantje waar we gingen braaien, typisch Zuid-Afrikaans eten. Het eten liet een tijdje op zich wachten, maar het was erg lekker!
Na deze lunch gingen we naar Christo om daar een afsluitende avond te hebben. Dit was de laatste avond met z’n allen, want Michiel gaat de volgende dag al om 2 uur weggaan met de trein. Hij heeft achter deze 2 weken namelijk nog een weekje Kaapstad geplakt. Stiekem zijn we daar allemaal wel een beetje jaloers op.
Het was een topdagje en er is geen betere manier om die gezamenlijk af te sluiten dan met een heerlijke braai die onze geweldige chauffeur had georganiseerd. Hij is echt een deel van de groep geworden de afgelopen 2 weken. Wat een prachtavond, wat een prachtdag!