Dag 4: Voetballen in ''Nederland''

Het was vandaag een keer andere koek, lekker ''uitslapen''. We hadden in de morgen niks op het programma staan, we konden lekker blijven liggen tot kwart over 8. Na het wederom heerlijk ontbijt zouden we weer erg veel bijzondere dingen meemaken, dit keer niet zo emotioneel als gisteren, maar er zouden wederom wel prachtige ontmoetingen plaatsvinden.
Rond een uur of 12 gingen we met het busje naar Johannesburg a.k.a ''Jo'burg''. Dit keer gingen we niet met z'n 11e maar hadden we twee begeleiders bij ons, een 3e jaars studente, en een geboren en getogen Johannesburger.

4 jaar en 361 dagen geleden, iedereen van ons, elke lezer, heel Nederland, zat voor de buis gekluisterd. Het Nederlands elftal speelde in Johannesburg dé WK finale van 2010. Deze ging zoals we allemaal weten helaas verloren. Hier gaan we niet teveel woorden over vuil maken.
Toen we dit bedachten in de bus, wisten we niet wat er ging volgen. Er volgde namelijk iets geweldigs, iets waar je over 25 jaar nog steeds op terug kijkt en denkt: Dit is iets ge-wel-digs, dit is een zogenoemde ''milestone''. Wat er namelijk gebeurde, we reden met ons busje een parkeerplaats op. We stapten uit, en iemand uit de groep merkte iets bijzonders op, namelijk er was een Cruijff-Court. Voor de mensen die niet weten wat dit inhoud, dit is een Court (speelveld) die Johan Cruijff heeft aangelegd, die bedoeld is voor voetbal. Wij, zo nieuwsgierig als we zijn, gingen er meteen op af en zagen een tiental Afrikaanse jongens voetballen op dit veld.
De meegereisde studente stapte meteen op de jongens af en begon een gesprek, hierdoor kwamen we meteen in contact met deze locals. Jan-Peter wist een andere local te vinden, een oudere, volwassen, man in een trainingsjas van de KNVB. Deze man was de ''vader'' van dit Cruijff Court.
Na een mooi gesprek met deze man, kwamen we erachter dat hij naar Zeist was gekomen om een opleiding te volgen tot trainer/coach, deze man had echter ook persoonlijk contact gehad met beroemdheden zoals Ruud Gillet en Johan Cruijff zelf. Na een mooie foto met deze man, konden we het niet laten om de iets wat brutale vraag te stellen of wij niet even een klein potje voetbal mochten spelen tegen de jongere locals.
Tot grote vreugde kon dit gerealiseerd worden en hebben we zowaar Nederland vs. Zuid-Afrika gespeeld. De uitslag doet er natuurlijk niet toe ;) maar ik kan wel vertellen dat we volledig weggespeeld zijn. Dit was een ervaring om nooit te vergeten, voetballen, op een geweldig respectvolle manier, tegen de kinderen, in de leeftijdscategorie van 10-17, te mogen voetballen. We voelen ons vereerd, dat we zo'n geweldig ervaring mee hebben mogen maken.
Na deze mooie ervaring werden we meegenomen door Rhee, een local die mensen van de straat plukte om ze te helpen. Rhee werkte voor MES, een van oorsprong kerkelijke organisatie die mensen die op straat leven een aantal levenskills leert. De mensen die bij MES komen, leren bijvoorbeeld hoe ze met een computer om moeten gaan. Ook krijgen ze hulp van sociale werkers die met ze praten en leren dat niet iedereen hetzelfde is, maar dat iedereen in het leven telt. Dat iedereen het waard is om te leven. Dit was een bijzondere ervaring en een belangrijke levensles.
Ook gingen we naar een dagopvang voor kinderen. Toen we binnenkwamen begonnen alle kinderen die buiten aan het spelen waren te roepen "Visitors, visitors, visitors!!". We zagen hun ogen oplichten en zagen dat ze het heel erg leuk vonden dat we er waren, ook al was het maar voor een kwartiertje.
Na deze geweldige ervaring werden we door de student en Wayne meegenomen naar de binnenstad van Jo'burg. We kregen een aantal kerken te zien, onder andere 1 waarbij Wayne dominee was. Hij vertelde dat bij zijn kerk mensen kwamen van allerlei verschillende kleuren, rassen en of ze nu dakloos waren of blind of iets hadden, iedereen was welkom. Dat was heel mooi om te zien. Daarna reden we door naar een methodisten kerk in het centrum van de stad. Deze kerk was aardig gesloopt, op zijn zachts gezegd. In deze kerk sliepen vroeger 's nachts zo'n 3000 daklozen op de vloer en op de bankjes. Nu is er een nieuwe dominee en deze man heeft ervoor gezorgd dat de kerk weer opgeknapt wordt. Daar waren ze mee bezig toen wij daar aankwamen. Een van de studenten vroeg ons om op de grond te gaan liggen en te voelen wat die mensen voelen als ze in die kerk sliepen. Deze vloer was ijzig koud en dus te begrijpen dat dit niet comfortabel ligt.
Daarna kwam het avondeten. We kozen ervoor om naar "Spur" te gaan, een typisch Zuid-Afrikaans restaurant. Daar hebben we heerlijk gegeten. Een van de obers heeft hele leuke foto's gemaakt van onze groep en de keuken en een aantal selfies. Dit was erg geslaagd. En toen kwam het toetje. Ze hadden een verjaardagstoetje voor mij omdat ik jarig was vandaag.. Dit was echt een grappig gezicht en ook wel een hoogtepuntje van de dag. Alle obers kwamen naar onze tafel toe en begonnen te zingen. Ze hadden een toetje voor me neergezet met een brandend sterretje erin. Een van de obers pakte een lepel met een beetje van het toetje. Ik dacht dat hij deze in mijn mond ging stoppen, maar dat was dus niet het geval. Hij ging met het lepeltje volledig over mijn gezicht heen. Dus ik zat helemaal onder het ijs, dit zag er echt heel grappig uit en iedereen lag in een deuk. Het toetje zelf was heel lekker.
Daarna zijn we nog even naar in de binnenstad van Jo'burg geweest. Over de brug van Nelson Mandela heen, deze is in alle kleuren verlicht. Een heel mooi gezicht.
Omdat we mijn verjaardag nog even wilden vieren met een drankje, zijn we van Jo'burg naar Pretoria gereden. In Pretoria aangekomen, gingen we naar een café. Hier hebben we een hele gezellige avond gehad. Ook zijn we onze medereizigers iets beter te weten gekomen. Zo kwamen we bijvoorbeeld over onze buschauffeur te weten dat hij al zijn hele leven in Zuid-Afrika woont, maar de afgelopen twee dagen meer gezien heeft van Zuid-Afrika dan in zijn hele leven. Dit raakte ons bijzonder. Net als dat hij om zes uur klaar was, maar dat hij gewoon tot tien uur 's avonds bij ons is omdat hij het gezellig vindt. Op de terugweg van het café hebben we een toeristische route gegeten. We zijn boven op een berg gestopt en hiervandaan kon je heel veel van de stad Pretoria zien. Het was heel donker, dus je zag alle lampjes van de stad. Een magisch uitzicht, bijna iedereen was er stil van. Het is jammer dat jullie er niet bij waren, want dat gevoel van daar is niet te omschrijven.

Dit was een (verjaar)dag om nooit te vergeten!