Dag 1: Grand Départ

Zaterdagochtend 07:00 uur plaatselijke tijd, heel gemeente Utrecht kleurt geel, geel vanwege dé grote Grand depart van ''le tour de France'', hét wielertoernooi voor de liefhebber.
Maar ondertussen in Zeist, Zeist - West om precies te zijn, kleurt het groen, zwart, geel, blauw, rood en zelfs wit. Juist, de kleuren van de vlag van Zuid-Afrika. De jongeren van de gemeente Zeist - West (en omstreken) geven de ''Grand Départ'' een heel andere betekenis. Het grote vertrek naar Zuid-Afrika. Het land van de grote verschillen, het land van Nelson Mandela.

Rond 7 uur in de morgen vertrekken de jongeren richting Schiphol, uitgezwaaid door een grote opkomst van ouders, vrienden, familieleden, vriendjes, vriendinnetjes en kerkleden.

Na met grote moeite door de bagage-incheck-punt te zijn gekomen omdat de minderjarigen in de groep in een andere rij stonden daar de begeleiders, en onze begeleider Attie geen voogd van deze ''peuters'' was hadden zij een flinke omweg nodig om eindelijk de bagage in het vliegtuig te krijgen. Maar goed, daar na dus, stond de ellenlange vlucht van maarliefst 11 uur vliegen voor de boeg. Keurig voorbereid kwamen er zakjes boterhammen, snoep, snoep, en nog meer snoep uit de tassen.
Met de goede service van KLM kwamen we allemaal goed tot ons recht, de een lag lekker tegen de ander aan te slapen terwijl de ander een heerlijk filmpje aan het kijken was. Weer een ander deed een spelletje en weer een ander luisterde intens naar zijn of haar muziek.

Na veel eten, veel snoep, veel gelach, veel films, veel muziek, weinig turbulentie en weinig slaap kwamen we eindelijk aan in Johannesburg. Toen mochten we voor het eerst aan Zuid-Afrika snuiven, meteen kregen we een groot contrast met onze Nederlandse goed georganiseerde Schiphol. De paspoort controle kwam eraan, en de rij duurde gevoelsmatig zo'n 27 uur. Totdat we er bijna waren, toen we al die tijd gewacht hadden mochten we tóch in de rij staan die eigenlijk bedoeld was voor de Zuid-Afrikaanse paspoorten. Deze rij was duidelijk korter en toen waren we zo aan de beurt. Hier stond onze vriendelijke, ''iets-te-lang-al-in-hetzelfde-hokje-gezeten-en-niet-zo-geïnteresseerd-in-buitenlanders, Zuid Afrikaanse douane. Al lachend en gierend, met zijn collega in het hokje naast hem, om de pasfoto's van ons, controleerde hij de paspoorten en keurde het allemaal goed.

Bij de ontvangsten stonden er 4 mensen met een bordje ''KIA'' (Kerk In Actie) op ons te wachten. Hier werden we erg vriendelijke ontvangen en gingen er 5 mensen (waaronder ik) met Attie van Niekerk mee, de directeur van NOVA. Op de parkeerplaats stonden 2 auto's op ons te wachten, één auto van Attie, en één vriend van Attie, die hem hielp als onze taxichauffeur. Wij, een beetje opkijkend waarom er nóg een persoon was, vonden het prima, totdat er werd verteld dat deze één en dezelfde taxichauffeur, niet mee het vliegveld opging omdat hij een revolver bij zich droeg voor de beveiliging. Wij even perplex hiervan, hadden al snel door dat deze man volledig betrouwbaar was en wij ons hier absoluut geen zorgen over hoefden te maken.


Eenmaal aangekomen bij ons verblijf in Pretoria, was het alweer een uurtje of kwart over 11 in de avond. Na nog even de dag voor morgen besproken te hebben, doken we allemaal snel het elektrisch verwarmde bedje in.

Als zeggen we het zelf, een zeer geslaagde vlucht en aankomst dus!
Bedankt voor het lezen, en jullie horen morgen weer van ons.

Geschreven: Harmen Prenger