Dag 6: 'Van hoop naar stilte'
Door: Veerle van Beest
Blijf op de hoogte en volg Zuid
09 Juli 2015 | Zuid-Afrika, Rustenburg
Wat een dag. Om zes uur ging de wekker en stonden we min of meer fris en fruitig op. Snel hebben we een ontbijt naar binnen gewerkt, want om zeven uur zouden we vertrekken met Marileen naar Laerskool Rustenburg. Uiteraard vertrokken we een kwartier later. Christu reed ons er weer heen. Het was een lekker tochtje waarbij de ene helft nog even de verloren slaap inhaalde en de andere helft het prachtige landschap van Zuid-Afrika bekeek.
Na twee uur rijden kwamen we aan bij onze bestemming: een school, waar nu geen lessen waren vanwege de wintervakantie, maar waar wel honderden kinderen op 'kamp' waren. We werden opgevangen door Peter, een dominee en leider van het kamp. Hij vertelde ons dat de kinderen die naar deze week komen vooral kinderen zijn uit gebroken gezinnen en waarbij drugs een grote rol speelt. De kinderen waren verdeeld in leeftijdsgroepen die de hele dag door werden vermaakt en spelenderwijs werden geholpen tot het ontwikkelen van 'life skills'. Life skills zijn de basis levenslessen zoals hoe om te gaan met elkaar en met het geloof. Eigenlijk hadden ze maar één regel in het kamp en dat was: De kinderen moeten plezier hebben.
We liepen de grote zaal binnen waar de groep zat met de jongste kinderen erin. We werden heel hartelijk ontvangen en we gingen meteen tussen alle kinderen zitten die veel interesse in ons toonden. Het duurde niet lang voordat Harmen de eerste kids om z'n nek had hangen. We werden als groep opgesplitst en we sloten ons aan bij verschillende leeftijdsgroepen. Samen met Ole, Attie en Michiel zat ik bij team geel: de kinderen van negen en tien jaar. We hebben het ontzettend leuk met de kinderen gehad. Het was prachtig om te zien hoe blij ze waren dat wij er waren. Ze wilden allemaal met ons praten en dansen en op onze schoten zitten. De energie die ik van de kinderen kreeg was niet te beschrijven. De sfeer was zo positief dat ik vergat dat het kinderen met problemen waren. En dan bedoel ik niet problemen met schoolkeuze, treinvertraging of de stroom die even utivalt, maar échte problemen. Aan hun gelukkige gezichten was het niet af te lezen. Maar Derk, Jan-Peter en Harmen zaten in de groep met de oudste kinderen. Hier hoorden ze schokkende verhalen van Peter over bijvoorbeeld een jongen van zeven jaar die drugs dealde aan onder andere zijn leraren om te zorgen dat zijn ouders konden rondkomen. En dan heb ik het niet over een jointje...
Veel kinderen die daar waren zaten aan de drugs. Deze dag alleen al werden er verschillende zakjes in de tassen gevonden.
Voordat we weggingen mochten we nog ons lied zingen op het podium voor de 600 kinderen en leiding. Dit was ontzettend leuk om te doen. Ik kreeg de microfoon in mijn handen gedrukt en heb samen met de rest van de groep de hele zaal het liedje 'hoofd , schouders knie en teen' geleerd. Ze hebben voor ons gebeden en hebben ons massaal bedankt voor onze komst. En dat terwijl wij hèn moeten bedanken. Alle lachende gezichten van de kinderen gaven het gevoel: er is hoop voor deze kinderen.
De hoop die we hadden gekregen werd al snel verdrongen. Peter nam ons mee naar de 'state hospital', die vlakbij de school lag. Dit vond ik een erg heftige ervaring. Het begon bij aankomst al. We ontmoetten we de man die onze auto's bewaakte. Hij sliep zelf onder een dekentje op dezelfde parkeerplaats en op zijn hoofd had hij hechtingen omdat hij neergeslagen was. Bij binnenkomst van het ziekenhuis moesten we zelf de slagboom omhoog duwen omdat deze niet meer werkte. Dat er alleen arme mensen in dit ziekenhuis kwamen was duidelijk. Overal waren gaten in het plafond, mensen lagen in bedden op te gang te wachten op hun beurt en bijna nergens was apparatuur te zien. Peter bracht ons naar een afdeling waar kinderen lagen. Toen ik binnenkwam kreeg ik al een brok in mijn keel. Prachtige Afrikaanse gezichtjes die mij vrolijk aanstaarden terwijl de moeders naast hun bedjes zaten. Samen met Peter, de verpleging en de moeders gingen we in gebed. Er schoot nog net even een kind dat ook in de kamer lag ertussen om mee te doen. Ik vond dit hartverscheurend. Zodra de mensen in dit ziekenhuis komen te liggen is het in Gods handen. In het gebed kwam het laatste sprankje hoop naar boven.
Ik denk dat niks in mijn leven mij ooit stil heeft gekregen. Na dit bezoek kon ik geen woord uitbrengen. De emoties en gedachten waren teveel. De hele groep was van slag. De emoties zijn tot nu toe nog niet zo intens geweest. In Nederland zijn ze bezig met het antibioticagebruik naar beneden te brengen. Hier kunnen ze nauwelijks medicijnen veroorloven. Het beeld van het jongetje dat op de brancard over allerlei hobbels en bobbels naar de operatiekamer werd gebracht staat op mijn netvlies gebrand. Wat hebben wij het goed in Nederland. Wat is de zorg bij ons goed. Wat een geluk dat wij in Nederland geboren zijn.
Na het ziekenhuis gingen we naar het Veritas Rehabilitation House. Hier ontmoetten we een groot deel van de leiding van het kamp, die daar woonden. Ze hebben zelf allemaal een drugsverslaving gehad en schokkende dingen meegemaakt. We zouden eerst pizza's met ze gaan eten, maar iedereen was nog zo ontdaan dat we alleen de pizza's hebben gebracht en heel even met de mensen daar hebben gepraat over hun verleden. De dankbaarheid van hun dat wij naar hun verhaal wilden luisteren was ook weer zo duidelijk en het waren zulke warme mensen. Het vrijwilligerswerk dat zij en Peter doen voor de kinderen is inspirerend. Ik zie mijzelf hier op een dag zeker terugkomen.
Na deze heftige dag vertrokken we weer naar Pretoria waar we wat hebben gegeten bij de Union Buildings, waarbij we uitkeken over de hele stad. Dit uitzicht met alle lichtjes was prachtig (Ja in Zuid-Afrika is het rond etenstijd al donker). Met een volle buik werden we ondergebracht bij onze gastgezinnen. Op het moment zit ik bij Camille thuis te schrijven en heb ik geen idee wat de rest van de groep aan het doen is, best gek na een aantal dagen 24/7 op elkaars lip zitten. Het huis van de ouders van Camille is ontzettend groot en goed onderhouden, een groot contrast met wat we vanmiddag hebben gezien... Dat is Zuid-Afrika, een land met grote verschillen.
Inmiddels ligt Renske naast me te snurken, dus besluit ik ook om de dag te eindigen. Een dag die ik nooit ga vergeten.
Na twee uur rijden kwamen we aan bij onze bestemming: een school, waar nu geen lessen waren vanwege de wintervakantie, maar waar wel honderden kinderen op 'kamp' waren. We werden opgevangen door Peter, een dominee en leider van het kamp. Hij vertelde ons dat de kinderen die naar deze week komen vooral kinderen zijn uit gebroken gezinnen en waarbij drugs een grote rol speelt. De kinderen waren verdeeld in leeftijdsgroepen die de hele dag door werden vermaakt en spelenderwijs werden geholpen tot het ontwikkelen van 'life skills'. Life skills zijn de basis levenslessen zoals hoe om te gaan met elkaar en met het geloof. Eigenlijk hadden ze maar één regel in het kamp en dat was: De kinderen moeten plezier hebben.
We liepen de grote zaal binnen waar de groep zat met de jongste kinderen erin. We werden heel hartelijk ontvangen en we gingen meteen tussen alle kinderen zitten die veel interesse in ons toonden. Het duurde niet lang voordat Harmen de eerste kids om z'n nek had hangen. We werden als groep opgesplitst en we sloten ons aan bij verschillende leeftijdsgroepen. Samen met Ole, Attie en Michiel zat ik bij team geel: de kinderen van negen en tien jaar. We hebben het ontzettend leuk met de kinderen gehad. Het was prachtig om te zien hoe blij ze waren dat wij er waren. Ze wilden allemaal met ons praten en dansen en op onze schoten zitten. De energie die ik van de kinderen kreeg was niet te beschrijven. De sfeer was zo positief dat ik vergat dat het kinderen met problemen waren. En dan bedoel ik niet problemen met schoolkeuze, treinvertraging of de stroom die even utivalt, maar échte problemen. Aan hun gelukkige gezichten was het niet af te lezen. Maar Derk, Jan-Peter en Harmen zaten in de groep met de oudste kinderen. Hier hoorden ze schokkende verhalen van Peter over bijvoorbeeld een jongen van zeven jaar die drugs dealde aan onder andere zijn leraren om te zorgen dat zijn ouders konden rondkomen. En dan heb ik het niet over een jointje...
Veel kinderen die daar waren zaten aan de drugs. Deze dag alleen al werden er verschillende zakjes in de tassen gevonden.
Voordat we weggingen mochten we nog ons lied zingen op het podium voor de 600 kinderen en leiding. Dit was ontzettend leuk om te doen. Ik kreeg de microfoon in mijn handen gedrukt en heb samen met de rest van de groep de hele zaal het liedje 'hoofd , schouders knie en teen' geleerd. Ze hebben voor ons gebeden en hebben ons massaal bedankt voor onze komst. En dat terwijl wij hèn moeten bedanken. Alle lachende gezichten van de kinderen gaven het gevoel: er is hoop voor deze kinderen.
De hoop die we hadden gekregen werd al snel verdrongen. Peter nam ons mee naar de 'state hospital', die vlakbij de school lag. Dit vond ik een erg heftige ervaring. Het begon bij aankomst al. We ontmoetten we de man die onze auto's bewaakte. Hij sliep zelf onder een dekentje op dezelfde parkeerplaats en op zijn hoofd had hij hechtingen omdat hij neergeslagen was. Bij binnenkomst van het ziekenhuis moesten we zelf de slagboom omhoog duwen omdat deze niet meer werkte. Dat er alleen arme mensen in dit ziekenhuis kwamen was duidelijk. Overal waren gaten in het plafond, mensen lagen in bedden op te gang te wachten op hun beurt en bijna nergens was apparatuur te zien. Peter bracht ons naar een afdeling waar kinderen lagen. Toen ik binnenkwam kreeg ik al een brok in mijn keel. Prachtige Afrikaanse gezichtjes die mij vrolijk aanstaarden terwijl de moeders naast hun bedjes zaten. Samen met Peter, de verpleging en de moeders gingen we in gebed. Er schoot nog net even een kind dat ook in de kamer lag ertussen om mee te doen. Ik vond dit hartverscheurend. Zodra de mensen in dit ziekenhuis komen te liggen is het in Gods handen. In het gebed kwam het laatste sprankje hoop naar boven.
Ik denk dat niks in mijn leven mij ooit stil heeft gekregen. Na dit bezoek kon ik geen woord uitbrengen. De emoties en gedachten waren teveel. De hele groep was van slag. De emoties zijn tot nu toe nog niet zo intens geweest. In Nederland zijn ze bezig met het antibioticagebruik naar beneden te brengen. Hier kunnen ze nauwelijks medicijnen veroorloven. Het beeld van het jongetje dat op de brancard over allerlei hobbels en bobbels naar de operatiekamer werd gebracht staat op mijn netvlies gebrand. Wat hebben wij het goed in Nederland. Wat is de zorg bij ons goed. Wat een geluk dat wij in Nederland geboren zijn.
Na het ziekenhuis gingen we naar het Veritas Rehabilitation House. Hier ontmoetten we een groot deel van de leiding van het kamp, die daar woonden. Ze hebben zelf allemaal een drugsverslaving gehad en schokkende dingen meegemaakt. We zouden eerst pizza's met ze gaan eten, maar iedereen was nog zo ontdaan dat we alleen de pizza's hebben gebracht en heel even met de mensen daar hebben gepraat over hun verleden. De dankbaarheid van hun dat wij naar hun verhaal wilden luisteren was ook weer zo duidelijk en het waren zulke warme mensen. Het vrijwilligerswerk dat zij en Peter doen voor de kinderen is inspirerend. Ik zie mijzelf hier op een dag zeker terugkomen.
Na deze heftige dag vertrokken we weer naar Pretoria waar we wat hebben gegeten bij de Union Buildings, waarbij we uitkeken over de hele stad. Dit uitzicht met alle lichtjes was prachtig (Ja in Zuid-Afrika is het rond etenstijd al donker). Met een volle buik werden we ondergebracht bij onze gastgezinnen. Op het moment zit ik bij Camille thuis te schrijven en heb ik geen idee wat de rest van de groep aan het doen is, best gek na een aantal dagen 24/7 op elkaars lip zitten. Het huis van de ouders van Camille is ontzettend groot en goed onderhouden, een groot contrast met wat we vanmiddag hebben gezien... Dat is Zuid-Afrika, een land met grote verschillen.
Inmiddels ligt Renske naast me te snurken, dus besluit ik ook om de dag te eindigen. Een dag die ik nooit ga vergeten.
-
11 Juli 2015 - 12:12
Ria Berends:
Wat een heftige dag. Zoveel verschilen in een land. Ik denk dat wij blij mogen zijn om in Nederland te wonen. By the way, ik wist niet dat Renske snurkte! -
11 Juli 2015 - 13:08
Erna:
dank Veerle, voor je verslag.Met tranen in mijn ogen gelezen. Jullie krijgen wel veel over je heen. Ik hoop dat jullie hier met elkaar ook goed over kunnen praten en elkaar op kunnen vangen. 't is inderdaad wel heel wat anders dan ons landje, waar we verontwaardigd reageren als we geen vergoeding voor een traplift krijgen.....
Veel sterkte allemaal met het verwerken van alle ervaringen..
Erna
-
11 Juli 2015 - 14:13
Chris :
Aangrijpende beelden. Wat kan je veel geven als zulke kinderen zo weinig hebben. Niet voor te stellen.
Fantastisch wat jullie doen. Toch een hele ervaring. Die kinderen zijn echt 'gezien' door jullie. Gebeurd vast niet elke dag. Nu Bedankt voor dit prachtige verslag. -
11 Juli 2015 - 14:25
Jeannette Van Der Craats:
Weer een ontroerende dag! Een mooi persoonlijk verslag, dank je wel daarvoor.
-
11 Juli 2015 - 18:09
Anke De Jong:
Wat maken jullie veel mee. Ik heb je verslag met tranen in de ogen gelezen. Bijzondere en intense ontmoetingen. Heb het goed met elkaar! -
11 Juli 2015 - 23:22
Jeannette Van Andel:
Mooi verslag Veerle, dank je. Jullie maken deze dagen wel meteen heftige dingen mee. Maar misschien moet dat ook wel als je er twee weken bent. Meteen met de neus op de feiten. Heel treffend hoe je de situatie beschrijft en ook knap om dat vanuit de emoties zo te doen. Het is goed dat wij in Zeist op deze manier met jullie mee kunnen leven. Er komt ook veel op jullie als groep aan maar die zal hierdoor wel steeds hechter worden.
Nog een mooie tweede week gewenst met veel goede ontmoetingen. -
12 Juli 2015 - 08:10
Bertwim:
Veerle, heel indringend verslag. Ik kan me voorstellen dat jullie hier door geraakt zijn. En jullie niet alleen.
-
12 Juli 2015 - 13:18
Letty En Bertus Neomagus.:
Bedankt voor jullie verslagen en de mooie beelden. We volgen jullie heel regelmatig. Groeten uit Zeist.Letty en Bertus Neomaguss -
12 Juli 2015 - 13:41
Jannie:
Dank je Veerle voor dit verhaal. Wat een indrukken , he. Gelukkig kunnen jullie in de groep erover praten, allemaal maatjes die hetzelfde meemaken. Fijn denk ik. Een fijne week nog. Ik blijf lezen.
-
12 Juli 2015 - 21:44
Anton:
Dankjewel Veerle. Ik vond het een aangrijpend verhaal.
Alle goeds daar, Anton -
12 Juli 2015 - 23:10
Roel En Tessa:
Knap hoe je deze heftige indrukken hebt kunnen verwoorden in dit prachtige stukje, Veer. Deze reis ga je niet snel vergeten!
Liefs, Roel en Tessa -
13 Juli 2015 - 09:50
Louise:
Lieve Veer,
Jeetje wat maak je ontzettend veel heftige dingen mee daar. Je hebt het heel mooi opgeschreven, lijkt me niet makkelijk om die emoties te verwoorden. Dikke kus van mij en ik kan niet wachten om de rest van je verhalen te horen als je terug bent!!! -
18 Juli 2015 - 13:28
Karin:
Mijn hemel wat een verhaal Veerle...de tranen biggelen hier nu ook ....hoop dat het een goede plek krijgt bij jullie allemaal!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
